We zijn allemaal mensen…
Deze week was er aan de ene kant één als ik vaker meemaak maar aan de andere kant ook zoveel anders. Ik heb deze week twee keer aan groepen de training Ik Ben mogen geven. Nog steeds een mooie training waarin we werken aan het innerlijke stukje dat hoort bij Inner-Aktie en die een basis legt om weer te bouwen.
Maar deze week was het 2 keer aan zoals dat dan heet ‘statushouders’. Nieuwe Nederlanders die al lange tijd in Nederland zijn maar toch blijven worstelen met taal, cultuur en heel veel dingen die anders zijn.
In de training werken we aan met de methode Cirkel van Invloed en Betrokkenheid van Stephen Covey. Waar maak jij je dagelijks druk om, wat veroorzaakt stress in je hoofd en op hoeveel van die dingen heb je eigenlijk invloed. Vooraf aan het uitleggen van deze methode laat ik de deelnemers klagen en jubelen. Wat is er fijn aan je huidige situatie, wat is er heel vervelend aan je huidige situatie.
Wat was het verschil groot met de uitkomst van de reguliere groepen. Ik reken mezelf ook tot die groep, we klagen over dat alles zo duur is, dat er steeds meer onverdraagzaamheid is in de maatschappij, dat we steeds meer en meer willen enz.enz.
Deze groep klaagde echter vooral over zichzelf. Over hoe graag ze zélf beter de taal willen leren, hoe ze zélf harder willen leren werken aan ontwikkeling, hoe ze het zélf allemaal beter kunnen en willen doen.
En ze jubelden over de veiligheid in Nederland, over de vriendelijkheid van buren en mensen om hen heen, over de voorzieningen voor hun en hun kinderen en over het mooie land Nederland.
En ineens kwam er bij mij het besef dat er zoveel goed is en we helaas soms de balk in onze eigen ogen niet zien maar de splinter bij een ander wel. Hey, ook ik ben maar een mens en ook ik herken me daar soms in.
Ik heb ze bedankt voor het inzicht en heb afgesloten met hun het inzicht te geven dat het héél goed en bewonderingswaardig is om te willen ontwikkelen en verder te komen in de werkende maatschappij. Maar dat ze ook bést even stil mogen staan en achterom mogen kijken naar welke weg zíj al af hebben gelegd. Vaak met oorlogstrauma’s huis en haard en familie achterlatend vluchten naar een betere toekomst. Ook al weet je niet waar je terecht komt en hoe die toekomst eruit gaat zien. Dat is pas iets om over te jubelen. Ik hoop dat ze dat inzicht vast houden en met trots blijven omarmen. En ik weet het zeker, het komt goed met deze mooie kandidaten!
